حسین شمسیان در یادداشت روز کیهان نوشت:
بعضی
تیمهای فوتبال برای تهییج تماشاگران در مسابقات افرادی را استخدام
میکنند تا در طول مسابقه با بوق و طبل و کف زدن، هیاهو کنند و با ایجاد جو
روانی به تیم خود کمک کنند. این افراد که به «بوقچی» معروفند حتی گاهی که
تیم شکست بدی میخورد، باز هم وظیفه دارند سروصدا کنند و نگذارند تماشاگران
اعتراض کنند، حتی گاهی برای تغییر جو میدان، به بازیکنان تیم مقابل ناسزا
میگویند! و بالاتر از آن بعضی وقتها فرمان آشوب در ورزشگاه را هم صادر
میکنند! این رفتار از دنیای فوتبال به دنیای سیاست هم سرایت کرده است و
سیاسیون هم با استخدام چنین افرادی میکوشند فضای جامعه را مدام هیجانی
کنند! کار به آنجا رسیده که سخنرانان، سخنان خود را با کف زدن حضار تنظیم
کنند و حتی اگر سخنی از رفراندوم در یک همایش اقتصادی گفته شود، بوقچیها
کار خود را به خوبی انجام دهند! اما چرا و به چه دلیل وجود این
هیاهوکنندگان- که از سطح بوقچیهای محفلی معروف به سایت و روزنامه و...
توسعه یافتهاند- ضروری است؟ و چه عایدی برای استخدامکنندگان آنها دارد؟